ləhləmək

f. Bərk qaçmaq, yerimək, yoxuş çıxmaq və s. nəticəsində, yaxud hərarətin təsirindən tez-tez və ağır nəfəs almaq, tövşümək (adətən heyvanlar haqqında). Atlar ləhləyir. Quzu istidən ləhləyir. – Ləhləyirlər, tərləyirlər, əl-üzləri qızarmış; Bir parası çox üşüyür, əl-üzləri bozarmış. A. S.. <Xəlfə:> <Dursun> yazıq-yazıq <çəməndə> uzanıbdır, tazı kimi ləhləyir. C. C.. Mal-qara özünü kölgəliyə verib gövşəyir, . . itlər dilini bir qarış çıxararaq ləhləyirdi. M. İ.. ləhləyə-ləhləyə zərf Ləhləyərək, tez-tez, ağır nəfəs ala-ala; tövşüyə-tövşüyə. Əhməd evdən ildırım kimi həyətə qaçıb sevinə-sevinə və ləhləyə-ləhləyə gəldi anasının yanına. C. M.. Sanki Müqim bəy Cavanşir də ağzını açır, ləhləyə-ləhləyə güclə nəfəs alırdı. S. R..